وحدت اسلامی و اختلافات طایفه ای

 

    

 

 

نویسنده و پژوهشگر بارز عربستانی، رژیم های استبدادی و سرکوبگر عربی منطقه را دلیل اصلی محقق نشدن شعار وحدت عربی و اسلامی و بروز اختلافات طایفه ای دانست.

به گزارش خبرگزاری تقریب(تنا)، “مضاوی الرشید” در مقاله ای در روزنامه “القدس العربی” نوشت: طی بیش از صد سال گذشته، بارها در جهان عرب دعوت‌هایی برای وحدت با محورهای هویت، تاریخ و دین مشترک مطرح شده است. همه این دعوت ها بر پایه گرد هم آوردن كشورهایی صورت می گیرد كه در فاصله میان دو جنگ جهانی با تعیین مرزهای جدید جغرافیایی از یكدیگر استقلال یافتند؛ هر چند كشورها به مرزهای خود پایبند بوده اند اما همواره چه در زمینه سیاسی و چه در زمینه اقتصادی ، چشم طمع به اراضی یكدیگر دوختند.

وی ادامه داد: یكی از مهم ترین جریان های فكری كه به طرح های سیاسی در چارچوب احزاب حاكم تبدیل شد؛ جریان قومی عربی بود كه همزمان با شكست اعراب در برابر رژیم اسرائیل در سال ۱۹۶۷ رو به افول نهاد؛ از همان زمان، جریان اسلام گرایی قوت گرفت و دعوت به وحدت اسلامی به دور از مرزهای عربی و بسیار فراتر از آن مطرح شد.

مضاوی الرشید خاطرنشان کرد: شماری از كشورهای معروف عربی، تبلیغ برای قومیت گرایی را در دستور كار خود قرار دادند و شماری دیگر اسلام گرایی پیشه كردند؛ و این گونه بود كه جهان عرب در نیم قرن گذشته درگیر جنگی ساختگی میان طرفداران دو جریان شد.

وی تأکید کرد: طرفداران قومیت گرایی شعار “اولویت با وطن” را سر دادند و شعارهای اسلامگرایانه پیشین خود را کنار گذاشتند، شعارهایی که با استفاده از آن ها احساسات مردم تحریك كرده تا به اهداف خود برسند. اما همه این تلاش ها سودی نبخشید و نتوانست نهادی تاثیرگذار و عملیاتی به وجود بیاورد؛ به این ترتیب نهادهای وحدت بخش عربی و اسلامی همچون اتحادیه عرب و نهادهای بین المللی اسلامی نتوانستند بحران های سیاسی و اقتصادی جهان عرب و جهان اسلام را حل كنند.

مضاوی الرشید ادامه داد: عملکرد اتحادیه عرب و دیگر نهادهای بین المللی اسلامی ثابت كرد كه آنها فقط سازمان هایی مرتبط با رژیم های استبدادی و سلطه جو هستند كه برای سرپوش نهادن بر رویكردهای محلی و تنگ نظرانه خود، شعارهایی بزرگ سر می دهند؛ در حالی كه در اصل جز سیاست سركوب و به حاشیه راندن رقبا به چیزی نمی اندیشند؛ این مساله سبب شد كه از شمال آفریقا تا مشرق عربی، زمینه شعار زدایی و منطقه گرایی و حتی رقابت میان این كشورها شكل گیرد.

این نویسنده عربستانی تأکید کرد: در همین راستا عربستان سعودی شعار اسلام گرایی را پیشه كرد و فریاد یاری مسلمانان را سر داد و برای فخر فروشی به صرف هزینه های میلیونی جهت ایجاد مساجد و تبلیغ اسلام از طریق سازمان های فرهنگی و تربیتی پرداخت. بی شك این شعارهای بزرگ ، وسیله و ابزاری سیاسی در خارج از كشور برای دستیابی به اهدافی تنگ نظرانه بود كه هدف آن دستیابی به جایگاهی دندان گیر برای عربستان سعودی و موقعیتی مناسب برای شخصیت های برجسته خاندان حاكم بر این كشور بود.

مضاوی الرشید خاطرنشان کرد: ملك فیصل شعار وحدت اسلامی سر داد، و پس از او فهد خدمت به حرمین شریفین را به ماركی ثبت شده تبدیل كرد، و بعد از او عبدالله ، پرونده گفت و گوی ادیان را گشود تا بتواند مشروعیتی مبتنی بر احساسات كشورهایی فراتر از مرزهای اسلام را به خود جلب كند، و تحت قبای گشاد شعار گفت و گوی ادیان گرد هم بیاورد، این در حالی است كه این طرح رمانتیك فقط برای مشغول كردن رسانه‌ها صورت می گیرد و پیش از عبدالله ، دیگر نهادهای بین المللی غیرمرتبط به اسلام آن را تجربه كرده اند.

وی تأکید کرد: همزیستی مسالمت آمیز از طریق شعار حاصل نمی شود، بلكه این مسأله با ایجاد برابری و پایبندی به قانونی تحقق می یابد، تا بر اساس آن حقوق بشر بدون توجه به نوع دین یا طایفه یا رنگ پوست تامین شود. این در حالی است كه این مساله حتی در میان كشورهایی كه مدعی پایبندی به
اصل برابری و رعایت حقوق شهروندی هستند، به صورت مطلق اجرا نمی شود.

مضاوی الرشید افزود: اکنون همایش‌های گفت و گوی ادیان به جشن های گسترده ای برای دید و بازدید و روبوسی و تبریك اعیاد تبدیل شده است، و گاهی در برخی از این جشنواره ها ، در خصوص تقریب ادیان بررسی‌هایی صورت می گیرد اما حتی گاه این تلاش ها برای یافتن نقاط اشتراك میان پیروان ادیان ، به گسترش شكاف ها منجر می شود و چه بسا برگزار كنندگان این گونه محافل به دنبال همین هدف باشند.

 مرجع:العالم