بی تردید عظمت غدیر به عظمت امیرالمؤمنین علی (ع) است. زمانی «ضربت» علی از عبادت جن و انس فزون تر می گردد و مقطعی ولایتاش با تمام رسالت و وحی رسول اکرم(ص) برابری می کند. چنانکه اگر تمام اعضای بدن سالم باشد ولی روح از تدبیر آن دست بکشد، بدن لاشه ای بیش نیست؛ وقتی دین همه احکام و عقائدش باشد اما ولایت امیرالمؤمنین (ع) نباشد کالبدی بیش نیست. غدیر دمیدن روح دیگر در کالبد اسلام است و مراد از اکمال دین همین است. اسلام با علی (ع) زنده است و بدون او مرده.
پیام غدیر آن است که در اسلام حاکم و ولی باید از سوی خدا باشد و نه مردم؛ انتصاب باشد نه انتخاب. حتی انتخاب پیامبر خدا؛ آسمانی باشد و نه زمینی؛ «بلّغ ما اُنزل إلیک؛ آنچه که به تو ابلاغ شد انجام بده و نه از پیش خود و خواست خود»
هنگامه غدیر تبلور توحید در ربوبیت تشریعی است؛ تنها خداوند حق حاکمیت مطلق برعالم و آدم را دارا است و هم او می تواند بفرماید چه کسی بر خلق او امر و نهی کند؛ غیر حق تعالی نه حق دارند و نه می توانند بر کسی حکومت کنند.
صاحب کتاب فاخر «الغدیر» معتقد است غدیر عامل وحدت است نه عامل تشتّت و کتاب وی علیرغم ظاهر آن موجب نزدیک تر شدن قلوب دو مذهب به یکدیگر است.
آنگاه که حضرت یوسف (ع) فرمود: اجْعَلْنِي عَلَىٰ خَزَائِنِ الْأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ (یوسف،۵۵): مرا خزانهدار (حاکم مطلق) سرزمین مصر قرارم بده زیرا من هم امین هستم و هم عالم و عاقل؛ اگرچه در بدو امر مخالف بودند و حسادت می کردند که جوانی مهاجر که روزگاری برده بود و مدتی زندانی، حاکم مصر شود؟ اما چون یوسف با قدرت اراده و علم خدادادی خویش حاکمیت را بر عهده گرفت، مصر را یکپارچه منسجم و آباد نمود و نام خدا و یکتاپرستی را ترویج نمود و نماد شرک و بتپرستی را از بین برد. زیرا که هوی و هوس در او وجود نداشت و مطامع دنیا درچشمان او کوچک و حقیر بود، دغدغه او آبادانی دنیا و آخرت مردم بود. و مهمتر از همه از سوی خدا بود. او نبی خدا بود؛ لذا مظهر وحدت و یکپارچگی شد و نه تشتت و اختلاف.
باری اگر غدیر تثبیت می شد و امر الهی با تمام لوازم آن اجرا می گردید قطعاً مایه آبادانی دین و دنیای امت می شد؛ آرام آرام اختلافات رخت برمی بست. حضرت زهرا (س) در خطبه فدکیه فرمودند:
« فجعل الله …. إطاعتنا نظاماً للملّة و امامتنا أماناً من الفُرقة» خداوند اطاعت و پیروی از ما اهل بیت را سبب برقراری نظم اجتماعی در امت اسلامی و امامت و رهبری ما را عامل وحدت و در امان ماندن از تفرقه و تشتت قرار داده است. (بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۱۵۸)
نویسنده: حجت الاسلام والمسلمین خطیر
